Όχι, δε θα «πάρω»…

Όχι… Δε θα αναπαράγω εικόνες ξεβρασμένων παιδιών σε παραλίες. Διότι τα μικρά παιδάκια πρέπει να παίζουν στις παραλίες, να φορούν μπρατσάκια, να έχουν κοντά τους γονείς τους, να σκάβουν λάκκους και να χτίζουν παλάτια στην άμμο. Κι όχι να κείτονται εκεί εξευτελισμένα και νεκρά…

Όχι… Δε θα δημοσιεύσω οπτικοακουστικό ή φωτογραφικό υλικό που σοκάρει, με ανθρώπους που αποκεφαλίζονται ή είναι κρεμασμένοι σαν σφάγια ζώων πάνω ή δίπλα από τη φωτιά, λες και προορίζονται για φάγωμα…   

Όχι… Δε θα δείξω από το ιστολόγιό μου κάφρους να χτυπούν παιδιά ή γυναίκες, σε βίντεο/προϊόν του λεγόμενου «citizen journalism» (σ.σ.: δημοσιογραφία προερχόμενη από πολίτες) και το οποίο υλικό «παίζει» παντού. Ούτε θα προβάλω μανιασμένο κόσμο να λιντσάρει κάποιον που έχει πράξει κάτι μεμπτό, ακόμη κι αν έχει δίκιο (;) αυτό το πλήθος...

Όχι… Δε θα ανεβάσω -για να κερδίσω like και views- βίντεο με εν ψυχρώ δολοφονίες από ζορισμένους -και σαλεμένους ίσως- περιθωριακούς. Διότι πριν του δώσω αξία και προβολή κατόπιν «εορτής», θα προτιμούσα να έχω συμβάλει από το μετερίζι μου να μην έχει μείνει και βυθιστεί τόσο πολύ στο μοναχικό του περιθώριο και στην ανάγκη έκρηξής του...

Όχι… Δε θα παρουσιάσω αποκλειστική  φωτογραφία με μαχαιρωμένο άνθρωπο μες στο αίμα, τη στιγμή που ξεψυχά πάνω στην κοπελιά του (σας θυμίζει κάτι;), προκειμένου να προκαλέσω τα φώτα και να επωφεληθώ, με μαθηματική ακρίβεια, εμπορικά…

Όχι… Δε θα πέσω στη λούμπα να δίνω «τροφή αναισθησίας» σε όσους με «ακολουθούν» και με παρακολουθούν. Διότι, στο τέλος, η πιο φρικαλέα εικόνα ή το πιο αποτρόπαιο σκηνικό θα καταντήσουν τόσο οικεία στο μάτι και τον εγκέφαλό μας, που, όταν και αν έρθουν τα χειρότερα, κανείς δε θα πέφτει από τα σύννεφα…

Κι αυτό το τελευταίο είναι το επιδιωκόμενο «στοίχημα»... Η πλήρης αναισθησία… Η παντελής αποδοχή ότι η φρικαλεότητα, η αδικία, η απανθρωπιά και η μισαλλοδοξία είναι δίπλα μας, συνεχώς μαζί μας και αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς και τη ζωή μας. Τι κι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν σε άλλα σημεία του πλανήτη; Δε λέει κάτι αυτό. Όλοι, όπου κι αν είμαστε, απλώς πρέπει να εξοικειωθούμε με την παραδοχή ότι «έτσι είναι ο κόσμος», χωρίς να μας σφίγγεται το στομάχι, χωρίς να κομπιάζει ο λαιμός μας, χωρίς να πονάει όλο μας το «είναι», όταν βλέπουμε εκατόμβες πτωμάτων σκεπασμένων με κουβέρτες ή μεμονωμένα κουφάρια ψυχών…

Τη δεδομένη στιγμή, όλοι μιλούν για επιδίωξη επαγρύπνησης και ευαισθητοποίησης του κόσμου μέσα από την αναπαραγωγή εικόνων, σαν αυτές που δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται κατά κόρον εδώ και μέρες, με τα νεκρά παιδιά στην άκρη του κύματος. Κουραφέξαλα… Ο καθένας το τομάρι του κοιτάει και πάλι, καθώς η ΗΘΙΚΗ κρίση μεγιστοποιείται επικίνδυνα, ενώ επικρατεί μια προσπάθεια να εγκλιματιζόμαστε όλοι στην πιθανότητα και «κοντινή» πραγματικότητα, να πλέουν δίπλα μας άψυχα μωρά…

Άσε δε που τέτοιες εικόνες «πλήττουν τον τουρισμό μας». Να τον χέσω τον τουρισμό, όταν παύω να είμαι άνθρωπος. Να το χέσω το επιχειρηματιλίκι, αν δεν ξέρω να φερθώ στο γείτονά μου, στην οικογένειά μου, στο περιβάλλον μου και τελικά στον εαυτό μου. Να τον χέσω το ρατσισμό, που καραδοκεί να βρει βήμα, ανεξάρτητα φυσικά από συνωμοσιολογίες σχετικές, που ευσταθούν ή όχι. Επίσης, να τη χέσω την «κουλτούρα» των selfie στις παραλίες, όταν τα ίδια βρεγμένα χώματα βάφονται με αίμα, αν και, τουλάχιστον, η πληθώρα των αυτο-φωτογραφιών μόνο ένα μικρό, μικρό μέρος στη συνολική αποχαύνωσή μας αποτελεί…

Τυχαίνει να γνωρίζω πολλά εδώ και πολύ καιρό για την κατάσταση που επικρατεί στα ύδατα του ανατολικού και νοτιανατολικού Αιγαίου. Δεν ήθελα να γράψω ή να πω κάτι σχετικά. Αρκεί που τα συζητάω. Κι ούτε τώρα θα γράψω κάτι συγκεκριμένο. Έβλεπα όμως, τη Μεσόγειο να «καίγεται» με τα τραγικά περιστατικά στην Ιταλία και το… μαλλί της μάνας και «προστάτιδας» Ευρώπης να χτενίζεται και ήθελα να γράψω. Το κρατούσα. Σήμερα κάπως έσκασα! Γιατί δεν εξοικειώθηκα με την εικόνα του μωρού, που κείτεται ξεβρασμένο στην αμμουδιά. Γιατί εξοργίστηκα που την είδα. Γιατί θύμωσα με την κατάντια μας. Γιατί τσαντίστηκα με τον εαυτό μου, που έσκασα τώρα, επειδή προφανώς το ειδεχθές περιστατικό συνέβη πολύ κοντά μας και μας «αγγίζει» περισσότερο.

Την ίδια ώρα, κάποιος μπορεί να ανατινάζεται μέσα σε κόσμο επειδή έτσι του πιπίλισαν το μυαλό να κάνει και αποτελεί θύμα και ο ίδιος, άλλα παιδιά να θάβονται σε ερείπια, κόσμος να διαμελίζεται από πυρά και εκρήξεις. Αλλά δε με πιάνει. Έχω ειρήνη, έχω ησυχία. Έχω, βέβαια, ευτελή ζωή, εδώ που μας έφεραν (όχι μόνο οι «γνωστοί», αλλά και πολλοί, πάρα πολλοί γύρω μας), αλλά έχω ζωή. Άλλοι δεν την έχουν όμως ούτε αυτήν, αναζητώντας την διακαώς…

Γι’ αυτό, λοιπόν νεκρά παιδιά δε θα προβάλω… Όχι, δε θα «πάρω»…

Ν.Π.