Μακάρι να έπεφταν αργά…

Ένα αστέρι άρχισε να πέφτει. Έπεφτε αργά, βασανιστικά. Βλακείες… Σιγά μην ήταν αστέρι, καθώς ο «φρέσκος» νυχτερινός καλοκαιρινός ουρανός, μόνο έναστρος δεν ήταν εκείνη την ώρα. Αεροπλάνο θα ήταν, το πολύ πολύ UFO…

Η Μ. το κοίταζε. Ήταν σίγουρη πως είναι αστέρι. Σκέφτηκε να κάνει ευχή. Έκανε. Ποια ήταν αυτή; «Μακάρι τα αστέρια να έπεφταν πιο αργά, να προλαβαίνω να κάνω πολλές ευχές». Ωστόσο, πέρα από το γεγονός ότι μου την εκμυστηρεύτηκε, άρα δεν πιάνει που λένε, η ευχή της αυτή μου θύμισε αυτομάτως το ανέκδοτο με το πρεζάκι: Ένας ναρκομανής, επιζών από αεροπορικό δυστύχημα, αν και βρίσκει στην έρημο ένα λυχνάρι -και κατ’ επέκταση το περιβόητο, διαμένον μέσα του, τζίνι- όταν ο «υπηρέτης του λυχναριού και αυτού που το κρατάει» ρώτησε τον «αφέντη» ποια ευχή επιθυμεί να του εκπληρώσει, εκείνος αποστομωτικά του απάντησε: «Ρε ψηλέ, μήπως έχεις κάνα δεκάρικο;». Η ευχή χαραμίστηκε, η ευκαιρία του χάθηκε…

Έτσι και για τη Μ., η ευκαιρία χάθηκε. Διότι ευχήθηκε κάτι κουφό και κούφιο (;). Κάτι που μάλλον θα πάει στράφι. Κανείς δεν της εξασφαλίζει ότι θα δει πολλές φορές καθαρό, πεντακάθαρο βραδινό ουρανό, ούτε ότι η κουλή της εκείνη ευχή θα βγει, ούτε ότι θα ξαναπρολάβει η ίδια να αντικρίσει ένα αστέρι κατά την πτώση και τον τελικό… θάνατό του.

Την κορόιδευα αρκετή ώρα. Βαρεθήκαμε να γελάμε, καθώς το τρολάρισμα πήγε σύννεφο. Κάποια στιγμή χωριστήκαμε. Περπάτησα μέχρι το αμάξι για να πάω σπίτι. Στον υπό κατασκευή περιφερειακό δρόμο, από όπου πέρασα για να φτάσω στο όχημά μου, τα φώτα στις πρόσφατα τοποθετημένες κολώνες δε λειτουργούσαν. Κοίταξα τον ουρανό. Ήταν πραγματικά τίγκα στ’ αστέρια, αφού είχε νυχτώσει για τα καλά…

Ξαφνικά, ένα αστέρι άρχισε να πέφτει. Αυτομάτως θυμήθηκα τις βλακειούλες που λέγαμε πριν λίγη ώρα με τη Μ. και χαμογέλασα μόνος μου. Απότομα όμως το χαμόγελό μου χάθηκε. Σκέφτηκα ότι η Μ. ίσως και να είχε δίκιο σε αυτό που ευχήθηκε. Είχε δίκιο, που θέλει απλώς να ζητήσει πολλά και ίσως να αλλάξει πολλά…

Έτσι κι εγώ… Ξανακοίταξα τον καθαρό ουρανό με την ελπίδα ότι κάποιο θα πέσει, θα τσακιστεί και θα σβήσει, ζώντας με τη σειρά μου την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να ζητήσω κάτι. Να ευχηθώ και να απαιτήσω. Και αρχικά, βασικά, να ζητήσω να πέφτουν πιο αργά τα γαμημένα… Για να έχω πολλές, πολλές ευκαιρίες:

-Να αλλάξω πολλά στη ζωή μου…

-Να ζητήσω όσα δεν έχω και τα οποία αν αποκτήσω, μου φτάνουν για να είμαι καλά…

-Να ευχηθώ ηρεμία και παντοτινή υγεία στην οικογένειά μου και σε όσους αγαπώ…

-Να αιτηθώ να είναι καλά όσοι δεν είναι κοντά μου πια και όχι να τους ζητήσω πίσω (τουλάχιστον, όχι όσους έφυγαν μια για πάντα)…

-Να ευχηθώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω ήρεμος και γεμάτος…

-Να απαιτήσω να εκπληρωθεί απόλυτα το επαγγελματικό μου όνειρο…

-Να ικετεύσω φυσικά να σηκώσει η αγαπημένη μου ομάδα το Champions League (γραφικός, το ξέρω, δε με νοιάζει)…

-Να παρακαλέσω να πάψει η αδικία στον κόσμο…

-Να ζητήσω όλοι και όλες να έχουν αυτά που θέλουν και ζητούν, με απαραίτητες προϋποθέσεις τη νηφαλιότητα, την ορθολογική, λογική και ελεύθερη σκέψη τους, την αυτάρκεια και πριν από όλα, την αρχή «μην κάνεις στον άλλο ότι δε θέλεις να σου κάνουν»…

-Να ευχηθώ να υπάρχει συλλογικότητα και αλληλεγγύη (αν και το δεύτερο είναι περιττό σε έναν κόσμο ιδανικό)…

-Και άλλα πολλά…

Φράγκα πολλά ο μαλάκας δε θα ευχόμουν, χωρίς να το παίζω κατ’ επιλογή φτωχομπινές. Είδα και αυτούς που τα έχουν, άλλωστε. Θα ζητούσα κι άλλα πολλά, ρομαντικά κάπως πραγματάκια, σαν αυτά που ζητούν τα ανήλικα από τον ανύπαρκτο «Άγιο» γνωστού παγκοσμιοποιημένου προϊόντος, αν μου δίνονταν οι ευκαιρίες. Αλλά πέφτουν πολύ γρήγορα αυτά τα κωλοαστέρια…

Και δεν μπορώ, δεν αντέχω, αν και άνθρωπος (βλ. ετυμολογία της λέξης), να κοιτάζω συνέχεια ψηλά. Είναι και η υπομονή μου, που μάλλον -όπως και πολλών- μοιάζει να έχει εξαντληθεί, βλέπετε. Αρκέστηκα να ευχηθώ να βγει η νύχτα, χωρίς να ξέρω αν με είδε ή με άκουσε κανένα αστέρι, πριν «ξεψυχήσει», γιατί εγώ δεν πρόλαβα να δω κανένα άλλο εκείνο το βράδυ. Μακάρι, τελικά, να έπεφταν πιο αργά. Αχ ρε Μ. πόσο δίκιο είχες… Sorry για το δούλεμα… Πραγματικά, πόσο ενοχλητικά δίκιο είχες…

Ν.Π.