Δε θα μιλήσω πάλι για τους ερασιτέχνες
ηθοποιούς, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από επαγγελματίες. Δε θα πω τίποτα
για την άρτια σκηνοθετική επιμέλεια. Δε θα αναλωθώ καθόλου στο να εκθειάσω τα σκηνικά,
τη φαντασία, την ταιριαστή ντοπιολαλιά και υφολογία στο κείμενο του έργου. Δε θα
αναφερθώ ούτε στη διάχυτη όρεξη ή την «αναρχική δημοκρατία» που διέπει τα
λατρεμένα Boudalia και τη Δημιουργική Ομάδα Μαργαριτών, όπως
ακούστηκε στο τρέιλερ για το υπό δημιουργία ντοκιμαντέρ αναφορικά με την
παράσταση/θεσμό του Μυλοποτάμου. Λόγο καν δε θα κάνω για τη 19χρονη προσπάθεια
που γίνεται και θα συνεχίζει να γίνεται, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι να δουλεύουν
και να ζουν έντονα γι’ αυτήν.
Θα πω μόνο ότι τα δις -εκ του «Τα Δις εξαμαρτείν»
της φετινής παράστασης- όντως μας κάνουν να αμαρτάνουμε, μας χαλούν, μας μολύνουν,
μας μαθαίνουν λάθος, μας υπνωτίζουν και τελικά μας καταστρέφουν. Κι ήρθαν πάλι
τα Boudalia φέτος να μας ταράξουν ευχάριστα, αναφωνώντας
εμμέσως πάνω από τη σκηνή, αλλά και από τα παρασκήνια: «Βουτσέ στα μούτρα μας»,
που θέλουμε και φράγκα, αντί να ζητήσουμε ζωή. Μας καίγεται όμως καρφί; Αλλά,
ας πάμε στην παράσταση… «Ω, Ίκαρε, ω, Ίκαρε!» ακούστηκε από την
πρόεδρο του εξωραϊστικού συλλόγου της ιστορικής Βουτσές (σ.σ. βουτσέ: κόπρανο
προβάτου στην κρητική διάλεχτο), σε στιγμές παράκρουσης. Ακολούθως δε, η
πρόεδρος του «απαραίτητου» απέναντι «εσωραϊστικού» συλλόγου δεν παρέλειψε να
αναφωνήσει το ίδιο, μπροστά από το άγαλμα του νεαρού φτερο-φόρου, ο οποίος ουσιαστικά
ονομάτισε τον ιστορικό δήμο, βάζοντας την «υπογραφή» του από… ψηλά. Και ποια
ήταν αυτή; Ένα βουναλάκι από κουράδες!!! Η τιμή όμως τιμή, καθώς η μεγάλη και
αναλλοίωτη «βουτσέ» του Ικάρου δέσποζε στη βάση του μνημείου του!
Η απόδοση τιμών σε αυτόν, που, πριν χάσει
τα φτερά του από τον καυτό ήλιο (μετά θα τα χάσει και λόγω λιτότητας), πρόλαβε
να στιγματίσει την περιοχή και να της δώσει όνομα και… ταυτότητα, δεν μπορούσε
να λείπει από την τελετή υποδοχής του μεγάλου (;) σκηνοθέτη Νικ Αποστόλου. Ο
Δημα-γ-χούκος με την αντιδήμαρχο νερατζο-Λεμονιά (Μαντόνας speaking…) δίπλα του μια χαρά τα είχαν κανονίσει,
οργανώνοντας το κάστινγκ, τα τεχνικά ζητήματα και την εθελοντική προσφορά με
κόστος… βαρύ, μόνο στα χαρτιά. Άλλωστε, το πρόγραμμα επιχορήγησης δεν έπρεπε να
χαθεί. Μέχρι και ο Νικ Αποστόλου θα
αμειβόταν έναντι 150000 ευρώ, βάσει των υποσχέσεων του ραδιούργου Δημάρχου. Γι’
αυτό και ο φρεσκο-απολυμένος υπάλληλος του αεροδρομίου μπήκε στην λούμπα να
υποδυθεί κάτι που δεν ήταν. Ας όψονται ο μπροστά του λιπόθυμος -πραγματικός- μεγαλοσκηνοθέτης
και η ανάγκη…
Οι υπογραφές από τους συντελεστές της επιχορηγούμενης
παράστασης, αυτού του μεγάλου πολιτιστικού γεγονότος έδιναν και έπαιρναν. «Κι
άμα σε ρωτήσουν πες ότι πληρώθηκες κανονικά, ε;», ήταν η κουβέντα του Δημάρχου,
όταν εκβιαστικά εξασφάλιζε τις υπογραφές του «μοναδικού» καλλιτέχνη Μαντοναράκη,
της κουλαύτισσας κας Κάσα, της ράφτρας -και αναμένουσας τον Αριστείδη- Αφροδίτης,
του εθελόδουλου -κι όχι εθελοντή- Προκόπη και της χήρας μαστόρισσας κας
Κουταλοπηρουνιανάκη. Είχαν χεσμένη -ίδιον του χωριού;- τη φωλιά τους άλλωστε,
άρα δε θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Οι ετοιμασίες για την παράσταση δεν άργησαν να αρχίσουν, ενώ ο δάσκαλος και ο παπάς του χωριού θα είναι βεβαίως παρόντες και συμμετέχοντες στις εξελίξεις...
Ξάφνου, μια τριμελής επιτροπή επιτήρησης
(call them
και…
θεσμούς) από το εξωτερικό, με χαρακτηριστικά Γερμανο-καγκελαρίου, έρχεται να
ελέγξει αν ο Δήμος τηρεί τις προϋποθέσεις για το ανέβασμα της παράστασης. Θα
διαπιστώσει μόνο προχειρότητα και ανακολουθία από πλευράς του αυτοδιοικητικού
οργάνου. Έτσι, τα σκληρά μέτρα θα αποτελέσουν αναγκαίο κακό για τους δημότες της
Βουτσές και ο Δημα-γ-χούκος, «έχοντας ήσυχη τη συνείδησή του», θα ανακοινώσει στους
δημότες του τις περικοπές και το νέο αναγκαστικό διαιτολόγιο!
Οι πολίτες θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν,
αν και στα μουλωχτά το παστίτσιο θα έχει την τιμητική του. Ο «γιαλαντζί» σκηνοθέτης,
πάντως, παρακολουθώντας την παραδοχή και την αδράνεια των Βουτσιανών,
εξοργίζεται και τους ξεσηκώνει σε επανάσταση εναντίον του εντολοδόχου Δημάρχου.
Το μαζικό και αποφασιστικό «ντου» στο Δημαρχείο θα τους φέρει προ εκπλήξεως! Ο
Δήμαρχος, αφού… είχε νίψει τας χείρας του, είχε γίνει Λούης, έχοντας φυσικά «προσπαθήσει
για το καλύτερο», ως είθισται…
Η επανάσταση θα λυθεί απότομα και σχεδόν…
ευχάριστα, καθώς την ίδια στιγμή, πλάι στον Ίκαρο στην πλατεία θα εμφανιστεί ο
Αριστείδης της Αφροδίτης με τις καρφίτσες στα χέρια του. «Ήρθαν οι καρφίτσες!»,
θα αναφωνήσει το -πριν από λίγο μόλις- διαμαρτυρόμενο πλήθος. Ίσως τελικά και
να τους κάηκε καρφί… Τι να πω (η πίσω μεριά του πλακάτ του απογοητευμένου -πάλαι
ποτέ- υπαλλήλου αεροδρομίου με βρίσκει σύμφωνο)…
Άλλη μια σειρά παραστάσεων, λοιπόν, από
τα Boudalia ολοκληρώθηκε. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε
στο κάλεσμά τους, γέλασε, ξέδωσε, σίγουρα προβληματίστηκε ή έστω ξεχάστηκε. Ένα
από τα βασικά μηνύματα, ωστόσο, ακούστηκε μετά τη λήξη της τελευταίας
παράστασης δια στόματος του ψηλού «μερκελίσκου» (κατά κόσμον Γιάννη Καλλέργη): «Να
βλέπετε λιγότερο τηλεόραση, να σκεφτόσαστε περισσότερο και να αγαπάτε ακόμη πιο
πολύ».
Διαφωνεί κανείς; Γιατί αν ναι, θα του
μοντά-γ-ωωωωωωωωωωωωωωω!!!
Και του χρόνου Boudalia μας (ας μου επιτραπεί η κτητική αντωνυμία)…
Ν.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου