Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Άνεμος Ωραίος: Το συγγραφικό «ντεμπούτο» της Όλγας Νικολαΐδου


Διαβάζω ξανά και ξανά τον τίτλο, που ο ίδιος επέλεξα. «Ανεδαφικός», σκέφτομαι, αφού η Όλγα Νικολαΐδου, πέρα από το ότι δημοσιογραφεί εδώ και πολλά χρόνια, κάθε της ανάρτηση -είτε υπό μορφή δημοσίευσης στα κοινωνικά δίκτυα είτε ως κοινοποίηση δικού της κειμένου- αποτελεί μέρος του συγγραφικού της έργου. Έτσι, το προαναφερόμενο «ντεμπούτο», προφανώς, αφορά το ότι, για πρώτη φορά, το ταλέντο της στη γραφή, οι σκέψεις της, η ανάγκη της να καταγράψει βιωματικές, ενδεχομένως, μνήμες, καθώς και προσωπικές –αλλά και τόσων γύρω μας- φιλοσοφικές αναζητήσεις απέκτησαν μια συγκεκριμένη μορφή. Αυτήν του βιβλίου. Μιας οντότητας, διόλου εφήμερης. «Άνεμος Ωραίος» ο τίτλος του έργου, λοιπόν, με το μοναδικό «αέρα» της Όλγας Νικολαΐδου…
Αρχικά, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, νιώθεις πως έχεις στα χέρια σου κάποιο αλφαβητάρι. Αιτία, το γεγονός πως κάθε κεφάλαιο τιτλοφορείται με ένα γράμμα, ξεκινώντας από το Α και φτάνοντας ως το Ω, όπου ο άνεμος… αποθεώνεται με το χαρακτηρισμό «ωραίος». Δεν πρόκειται, ωστόσο, για αλφαβητάρι, αλλά για μια ιστορία -με όχι απαραιτήτως συγκεκριμένο το τρίπτυχο «αρχή, μέση και τέλος»- με πρωταγωνίστρια τη Λυδία, που τα πρώτα της χρόνια θα τη βρουν στο «νησί», αλλά από μικρή θα αναγκαστεί να γνωρίσει την πρωτεύουσα.
Πρόκειται για μια ιστορία, ταυτόχρονα, για την ενήλικη δικηγόρο Λυδία, που επισκέπτεται τακτικά τον ψυχοθεραπευτή της, βρισκόμενη αντιμέτωπη με τους φόβους της και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις. Με φόντο πάντα δε τις ζωντανές θύμισες από το νησί και των κοντινών της αγαπημένων -και αρκετά σοφών, αν μη τι άλλο- ανθρώπων. Μια ιστορία τελικά, που μοιάζει με το ημερολόγιο της Λυδίας Πετρίδου (δανειζόμενος το πλήρες όνομα της ηρωίδας), που περιλαμβάνει σκόρπιες, όχι καθημερινές, αλλά χρόνιες, συγκεντρωμένες σκέψεις, παραλληλισμούς, θεωρίες, αξιολογήσεις λόγων και έργων συντελεσμένων, μα και ανεκπλήρωτων.
Έχουμε δε να κάνουμε με μια ιστορία, επίσης, διανθισμένη με πολύ ελληνική μυθολογία, εν είδει παραβολών, αλλά και… πολύ Θεό. Μια αφήγηση, που πέρα από τα γεγονότα, αναζητά, άλλοτε βρίσκει και άλλοτε μένει να απορεί γύρω από φιλοσοφικά, αλλά και ευκολότερα, καθημερινά ερωτήματα, που εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως εξόχως δύσκολα. Κάτι, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό αυθορμήτως τον Καζαντζάκη. Ας με συγχωρέσει η δημιουργός και πάλαι ποτέ «δασκάλα» μου, αλλά έτσι το ένιωσα και οφείλω να το καταθέσω.
Τι θα διαβάσεις, ωστόσο, αποκτώντας, ανοίγοντας και «ρουφώντας» αυτόν τον… ωραίο άνεμο;
Θα ταξιδέψεις μέσα από μνήμες στο νησί. Θα νιώσεις σαν να παίζεις μαζί με τη Λυδία ή να αφουγκράζεσαι τη σοφία των γηραιών συγγενών της. Θα μείνεις αρκετά εκεί μαζί της και με τον περίγυρό της. Θα διαβάσεις πολύ για τη λιλιπούτεια Λυδία και την ανάγκη της για πίστη στα παραμύθια και το «αόρατο πέπλο», που εκείνη έβλεπε και ήθελε να βλέπει. Θα ταυτιστείς με την, σε προεφηβική ηλικία, πιτσιρίκα, που ανακαλύπτει τη γυναικεία της φύση. Θα θυμηθείς σίγουρα αγαπημένα πρόσωπα (γιαγιάδες, παππούδες, θείους), που είθισται να μας στιγματίζουν και να συμμετέχουν στη διαμόρφωση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των εκκολαπτόμενων χαρακτήρων μας. Θα αναθεματίσεις για επιθυμίες, που δεν ήταν τελικά επιθυμίες. Θα προβληματιστείς με το ότι «η καρδιά έλκει το βάσανο».
Θα διαβάσεις, μεταξύ άλλων, για γιασεμιά και γαρύφαλλα, μα και για τη γάγγραινα, καθώς και για την τεράστια έννοια της «διεκδίκησης», τα διλήμματα, τις αποφάσεις, τον «δήμιο» και τη ζωή που είναι… δρόμος. Θα ενστερνιστείς -ίσως- τις σκέψεις τη Λυδίας περί ελευθερίας. Θα κρυφοκοιτάξεις την τρίχρονη σχέση με τον καθηγητή της, ονόματι Ζήσης, κατά την εφηβεία της και ό, τι  αυτή σήμαινε. Θα «ακούσεις» για τον ήλιο, την ηθική, την ηλικία, αλλά και το θεό, το θαύμα, τη θυσία, το θάνατο και τη θάλασσα «που κι όταν θυμώνει, το κάνει με τόση ομορφιά». Θα περπατήσεις μαζί με το κορίτσι και την «καρδιά» του και θα φας ένα χαστούκι απλόχερο, ψελλίζοντας τα ακόλουθα λόγια μέσα σου: «Όπου υπάρχει λύπη, πάντα κάτι λείπει». Επιπλέον, θα διαβάσεις για τη μοίρα, τη μνήμη, τις νεράιδες, τη «νύμφη», ως και το Νάρκισσο του μύθου.
Η Λυδία -υπαρκτό ή μη πρόσωπο, δεν έχει σημασία- ενώ κοιτάζει να συμφιλιωθεί με τη εικόνα της εδώ και καιρό, η τελευταία αλλάζει αφού «σημαδεύεται από το χρόνο», αυτόν που «αφήνει τα παιδιά του να ζήσουν πριν τα σκοτώσει». Η οικεία δε για εκείνη γη θα καταστεί ξένη, αφού το «αμάρτημα» του πατέρα απέναντι στη σύζυγό του και μάνα της, μάλλον δε συγχωρείται. Το όνομα είναι σημαντικό, μα μπορεί να κουβαλά οργή ή γλυκιά νοσταλγία (βλ. πχ αναφορά στη γιαγιά Ουρανία). «Όπου δεν υπάρχει μνήμη δεν υπάρχει πόνος», σκέφτεται η ηρωίδα μας, όμως μια «ρωγμή» αρκεί για να γεννήσει τον πόνο. Η μνήμη της ανήμπορης -και ίσως χωρίς ικανότητα πια μνήμης- άρρωστης μητέρας αρκεί για το προαναφερόμενο.
Η Λυδία επίσης προτιμά το σκοτάδι από το φως που δείχνει τις αδυναμίες. Φοβάται το φως. Φοβάται ακόμη πως δε θα προλάβει να εκπληρώσει το χρέος της, αναρωτώμενη πόσος χρόνος χρειάζεται για να προλάβεις να πεις ένα χρωστούμενο «σ’ αγαπώ» σε έναν «αναστημένο» και «συγχωρημένο» για την προδοσία του άνθρωπο, που μετά από λίγο θα αποτελεί ένα σώμα παγωμένο, χωρίς ψυχή.
Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσεις, όπως και το ότι «Ωραίο είναι αυτό που έρχεται στην ώρα του». Αυτό θα πει εκείνη κατά την επιστροφή της στο πολυαγαπημένο νησί, παρέα πια με τον έρωτα (;), λίγο πριν κλείσει τις σκέψεις της στην αυλαία του βιβλίου. Ώρα είναι, συνεπώς, να το αποκτήσεις και να συμπορευθείς με τον ψυχισμό της και τις συνεχείς αναζητήσεις της, νιώθοντας ένα άνεμο τελικά πολύ ωραίο να σε διαπερνά…

*Το βιβλίο «Άνεμος Ωραίος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΑΡΜΟΣ»

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα…

Η Όλγα Νικολαΐδου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και ζει. Είναι δημοσιογράφος, κόρη του αείμνηστου ιδρυτή, εκδότη και διευθυντή της ιστορικής αθλητικής εφημερίδας «Το Φως των σπορ», ενώ, μεταξύ άλλων, έχει διδάξει δημοσιογραφία. Σε αυτόν τον «σταθμό» της ζωής της συναντάται και το σημείο, όπου οι δρόμοι μας έσμιξαν για κάποιο διάστημα, εκείνη από τη θέση της δασκάλας (επιφορτισμένη με το μάθημα «Φιλοσοφία τίτλων») και εγώ του «σιτεμένου μαθητή», στα 28 μου ξανά. Σπούδασε Νομική, όμως δεν την άσκησε, εν αντιθέσει με την ηρωίδα της, ενώ αδιάκοπος καημός της συνιστά επίσης ένα… νησί (ο τόπος καταγωγής της μητέρας της, όπως υπογραμμίζεται στο σύντομο βιογραφικό της σημείωμα, όπισθεν του εξωφύλλου). Τα τελευταία χρόνια ο χώρος της υποκριτικής είναι που την έχει κερδίσει, αφού είναι κάτι που επίσης σπούδασε και το οποίο όμως κυνηγά και ασκεί με πάθος. Το μυθιστόρημα «Άνεμος Ωραίος» αποτελεί το πρωτόλειό της. 


Ν.Π.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου