«Ρε φίλε, δεν υπάρχεις», γράμμα στον Άι Βασίλη

Προς: Τον... βρόντο

Από: Ένα... μεγάλο παιδί 

Αγαπητέ τις πάσι Άι Βασίλη,

Σου στέλνω για να σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα και με καλό να έρθει το νέο έτος, με υγεία για σένα, τη γυναίκα σου (αν έχεις), τους εργάτες καλικάντζαρούς σου, τους,  αναμφίβολα, ταλαίπωρους ταράνδους σου κλπ. Ας μη φλυαρώ γραπτώς, το ξέρω πως δεν έχεις καμία ιδιαίτερη ανάγκη να σου ευχηθώ εγώ, ένας κοινός θνητός, αφού είσαι… άγιος. Απλώς, θέλω να είμαι ευγενικός και φιλικός, μέρες που είναι. Για να πω την αλήθεια, σου στέλνω για να σου ζητήσω δώρο. Αλλά πρώτα να ζητήσω χαρά, ειρήνη, ευτυχία και υγεία για όλο τον κόσμο. Κλισέ, ε;

Τέλος πάντων, ζητώ δώρο και φέτος, αν και για άλλη μια χρονιά δεν ήμουν καλό παιδί. Όχι πως ήμουν κακό, δηλαδή. Δεν ξέρω, για να πω την αλήθεια. Σε τελική ανάλυση όμως, δεν είμαι και σίγουρος αν μπορείς να με κρίνεις εσύ. Αφού πάντως είθισται να είσαι εσύ ο ετήσιος κριτής για όλα τα «παιδάκια», όπως έμαθα-μάθαμε παιδιόθεν, προσπαθώ να πάω πάσο…

Βασικά, δεν ήμουν και δεν είμαι καν παιδί, αν και πλέον τα «παιδιά» μετά βίας απογαλακτίζονται, από όλες τις απόψεις. Θα το διαπιστώσεις, άλλωστε, στα γράμματα που θα λάβεις από 30άρηδες και άνω, που μένουν ακόμη με γονείς, γιατί απλώς αδυνατούν να κάνουν το παραπάνω βήμα στη ζωή τους για χίλιους δυο λόγους. Παράκληση: Μην είσαι αυστηρός φέτος μαζί τους, κάνε λίγο τα στραβά μάτια ή, έστω, κάνε καμιά πλύση εγκεφάλου στους εργοδότες τους -για όσους έχουν τέτοιους- ώστε να τους σεβαστούν λίγο περισσότερο...

Όσο για μένα, εγώ ανήκω στους τυχερούς-άτυχους, αφού έφυγα από το σπίτι μου, αλλά άλλαξα χώρα. Δε θα σου ζητήσω σε καμία περίπτωση να με γυρίσεις πίσω, δε θέλω. Είμαι πολύ καλά εδώ, πάρα, πάρα πολύ καλά -θα έλεγα-και μπορώ ακόμη καλύτερα. Τα παιδάκια τ’ άλλα να προσέχεις, που είναι «πίσω» και κυρίως όσα βρίσκονται καθημερινά σε πολύ χειρότερη μοίρα...

Τη στιγμή που σου γράφω δε, δεν ξέρω ακόμη τι δώρο θέλω ακριβώς, αμφιταλαντεύομαι. Θέλω πολλά και τίποτα. Πριν από το αίτημά μου, ωστόσο, θέλω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα, που με βασανίζουν από μικρό σε ό, τι αφορά το πρόσωπό σου. Συγχώρεσέ με προκαταβολικά για την ενδεχόμενη αδιακρισία μου. Ή κι αν δε με συγχωρέσεις, λίγο με νοιάζει.

Ρωτώ λοιπόν:

-Αλήθεια, πως ένα «ραμολί», ένας γενειοφόρος, παχύσαρκος, μύωπας, ερυθρόλευκος -αλλά όχι γαύρος- άγιος αναλαμβάνει να χαρίσει δώρα παγκοσμίως κάθε Χριστούγεννα; Αφού μπορείς εκείνη την περίοδο, γιατί δεν το επαναλαμβάνεις κάποιες φορές και μέσα στη χρονιά;

-Δεύτερον, σίγουρα πηγαίνεις σε όλα τα παιδάκια ή μήπως τα περισσότερα τα «βαφτίζεις» κακά και άτακτα, προκειμένου να μη σέρνεις εδώ κι εκεί τη γιγάντια μπυροκοιλιά σου; Στο μεταξύ, προέρχεται από μπύρα το φουσκωτό σου «επίτευγμα» ή από τα πολλά… αναψυκτικά, που λατρεύεις να λανσάρεις περιχαρής;

-Και όταν πας, όπου πας, χωράς από τις καμινάδες των σπιτιών; Ακόμη, το σκέφτομαι, από το μακρινό 1991, όταν ανήμερα της 25^ης Δεκέμβρη ξάφνου βρήκαμε εγώ και η αδερφή μου τα δώρα μας μπροστά στο παλιό τζάκι στο χωριό. Μα καλά, δε σφηνώνεις; Δεν κρύβω πως κοίταξα πάνω μέσα από το -σβηστό- τζάκι…  

-Στο μεταξύ, τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν καν τζάκια, ενώ ταυτόχρονα, κάποια παιδάκια δεν έχουν καν σπίτι. Και μη διανοηθείς να σκεφτείς ότι σου κάνω επίκληση στο συναίσθημα, γράφοντάς σου «μελό», επειδή απλώς αναφέρομαι σε μια οικτρή πραγματικότητα. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια, επομένως, συγκαταλέγονται στην κατηγορία των «αμαρτωλών» και δεν ανταμείβονται στοιχειωδώς από την αφεντιά σου;

-Επίσης, κάθε χρόνο ένα σωρό παιδάκια, που δε σκέφτονται μόνο την πάρτη τους, ζητούν ειρήνη, γνωρίζοντας το τι σημαίνει πόλεμος, είτε από πρώτο χέρι, είτε επειδή οι δικοί τους ασχολήθηκαν να τους αναφέρουν και κάτι, που «δεν είναι της ηλικίας τους». Εύχονται δε να είναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και ενδεχομένως να γίνει καλά κάποιος δικός τους άνθρωπος. Κάποια άλλα, επιπλέον, ζητούν πίσω ανθρώπους που έχασαν. Το τελευταίο, δε, καταλαβαίνω πως είναι ακατόρθωτο να το πραγματοποιήσεις. Τα προαναφερόμενα όμως; Μια φορά, ρε φίλε, μια φορά να τ’ άκουγες και ας μην τους πήγαινες ποτέ για δώρα μια πλαστική χαζο-νταλίκα ή τρενάκι με ηλεκτρονικό σύστημα κίνησης συν τον επιδαπέδιο σιδηρόδρομο. Έτσι, θα είχε και ουσία το φανταχτερό σου, χαρμόσυνο έως γελοίο, περιβόητο «χο-χο-χο»...

Δε με νοιάζει αν θα βρεις το χρόνο να απαντήσεις. Εξάλλου, οι ερωτήσεις μου μοιάζουν σχεδόν… ρητορικές. Εγώ δώρο θέλω και αποφάσισα τι θέλω. Δώσε προσοχή εδώ:

*Θέλω ευτυχισμένους, γεμάτους, όχι «μόνους» ανθρώπους, που θα τα έχουν καλά με τους εαυτούς τους.

*Θέλω ανθρώπους, που πραγματικά μισούν το φθόνο και κοιτούν με κιάλι την απληστία, αδυνατώντας να τη ζητήσουν και να τη φτάσουν.

*Θέλω ανθρώπους, που θα κλείνουν τα αυτιά σε ιδιοτελείς δημαγωγούς και θα ανοίγουν το μυαλό τους χωρίς φόβο, αλλά με συλλογική συνείδηση.

*Θέλω ανθρώπους, που θα διαβάζουν πολύ, κυρίως μέσω των… τελευταίας λέξης τεχνολογίας συσκευών, που δεν καίνε ρεύμα και, ω του θαύματος, αιώνες πίσω, ονομάστηκαν «βιβλία».

*Θέλω ανθρώπους, που να αγαπούν τα ζώα, τη φύση, τον γνωστό ή άγνωστο γείτονα, τον περαστικό, το συμπατριώτη, τον ξένο, άτομα που να σέβονται, τέλος πάντων, οτιδήποτε επίσης ζωντανό, αλλά και άυλο γύρω τους.

*Θέλω ανθρώπους, που απεχθάνονται την εξουσία… για την εξουσία.

*Θέλω ανθρώπους, που σαν μια γροθιά, αν χρειαστεί, θα βάζουν στη θέση τους τούς πραγματικούς «υπανθρώπους», εκείνους δηλαδή που αρέσκονται να επιβάλλονται με ποικίλους τρόπους ενάντια στην ίδια τους την ύπαρξη.

*Εν κατακλείδι, θέλω ανθρώπους, που ν’ αγαπούν τους ανθρώπους.

Ζητάω πολλά; Αν το καλοσκεφτείς, όλα σ’ ένα περιλαμβάνονται, αν κρατήσεις μόνο την τελευταία μου πρόταση/επιθυμία. Μπορείς; Κάνε το ή προσπάθησέ το έστω και εγώ, ως… παιδί σε προχωρημένη εφηβεία με την αντίστοιχη αργκό, θα αναφωνήσω «Ρε φίλε, δεν υπάρχεις», εννοώντας… το αντίθετο. Μπορείς;

Καλά Χρωστούγεννα

Ν.Π.