Δυο ελάφια απέναντι…

Βλέπω από το παράθυρο μας, σχεδόν καθημερινά, δυο ελάφια. Λογικά πρόκειται για τα ίδια κάθε φορά, αφού επισκέπτονται πάντα το ίδιο σημείο, στην αυλή του απέναντι σπιτιού, όπου οι γείτονες, επίσης καθημερινά, σπέρνουν κάποιου είδους τροφή. 
Είναι προφανώς τροφή για πουλιά και άλλα, ελεύθερα ζωάκια όπως τα προαναφερόμενα, ενώ μία-δύο φορές έχω πετύχει φυσικά και ένα σκίουρο στο σημείο να… κάνει τα δικά του. Από κοτσύφια και κοράκια δε τις πρωινές ώρες εκεί, η λέξη  χαμός είναι λίγη για να περιγράψει το τι επικρατεί!

Με τα δυο ελάφια πολλές φορές τα βλέμματά μας συναντιούνται, ειδικά όταν ανοίξω το παράθυρο και ο ελάχιστος ήχος του ανοίγματος ταράξει την ησυχία τους. Σηκώνουν το κεφάλι και με κοιτούν. Τα κοιτώ και εγώ επίμονα. Σχεδόν σταματούν να μασουλίζουν -ό, τι είναι αυτό που απολαμβάνουν, τέλος πάντων, από το έδαφος της απέναντι αυλής/κήπου. Τα αυτιά τους τεντώνουν, ακολουθώντας το ευθύ και καχύποπτο βλέμμα τους. Όταν νιώσουν, ωστόσο, πως δεν κινδυνεύουν και τόσο, αρχίζουν φειδωλά ξανά το μάσημα και εν συνεχεία σκύβουν το κεφάλι προκειμένου για νέες μπουκιές.  

Τα είδα και χτες βράδυ. Τα είδα και σήμερα το μεσημέρι. Κάποιες φορές βλέπω μόνο το ένα από τα δύο. Είμαι σίγουρος πως θα τα ξαναδώ το βράδυ ή αύριο και φυσικά, πεπεισμένος πια, πως πρόκειται για ένα συγκεκριμένο ντουέτο. Δεν ξέρω αν είναι ζευγάρι ή αδερφάκια, ίδιου ή διαφορετικού φύλλου. Ξέρω μόνο ότι είναι πανέμορφα. Ξέρω μόνο ότι υπάρχουν γύρω μας και μόλις νιώσουν ασφάλεια εμφανίζονται για να εξαργυρώσουν την… ευγενική και απλόχερη «χορηγία» των γειτόνων μας, που διατηρούν μάλιστα δύο ή τρία γλυκά σκυλάκια (ήτοι συνήθη κατοικίδια).

Οι γείτονες μας, ένα ανδρόγυνο, μάλλον δεν έχουν παιδιά, ενώ δεν είναι πάνω από 40 ετών. Καθημερινά σχεδόν χαιρετιόμαστε εδώ και έξι μήνες -αφότου μετακομίσαμε στην περιοχή- αν και ακόμη δεν γνωρίζουμε τα ονόματα οι μεν των δε. 
Κάποια στιγμή θα τους γνωρίσουμε ίσως. Μπορεί να μην τους γνωρίσουμε και ποτέ, από την άλλη, αφού το εξοχικό τοπίο στην περιοχή δεν υπερκερνά την επιβεβλημένη και περιρρέουσα αίσθηση του αστικού σκηνικού της μεγαλούπολης. Ενός σκηνικού, το οποίο περιλαμβάνει αγνώστους μεταξύ αγνώστων, ξένους μεταξύ ξένων και ατομιστές μεταξύ ατομιστών. Ανθρώπους που λυπούνται, ή φοβούνται ίσως, να ψελλίσουν ένα… δωρεάν «καλημέρα» ή ένα ακόμη «φθηνότερο» νεύμα σε ένα τυχαίο συναπάντημα με συνανθρώπους, πόσο μάλλον να είναι δοτικοί χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση...

Θαυμάζω σε τεράστιο βαθμό τους -μόνο φυσιογνωμικά γνωστούς- γείτονές μου για αυτό που κάνουν. Δεν ξέρω αν είναι καλοί ή κακοί γενικότερα. Δεν ξέρω τι ρόλο «βαράνε» και μπορεί να μη μάθω και ποτέ. Δεν ξέρω και μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Αλλά μάλλον ξέρω, αφού τόλμησα προχτές να ξεστομίσω πως κοντεύω να απομυθοποιήσω το θέαμα των δυο γλυκύτατων ελαφιών λίγα μέτρα από το σπίτι μας…

Ν.Π.

Υ.Γ.: Συνήθως τα κείμενα του blog αυτού ξεχειλίζουν από ειρωνεία, φαντασία και αλληγορίες. Το παραπάνω αποτελεί απλώς απτή πραγματικότητα της καθημερινής εμπειρίας του γράφοντος από ένα πανέμορφο τοπίο σε μια πόλη, βόρεια του «νομού» Στοκχόλμης…