Ρε, άκου τον Αφέντη σου!

Άκου τον Αφέντη σου! Μόνο αυτός θα είναι δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές και είτε θα σε βγάλει (;) από τη δίνη της υπερ-ώριμης ζωής σου, είτε θα σε χώσει πιο βαθιά στην ήδη υπάρχουσα σαπίλα, που ακολούθησε την… «ωριμότητα» σου. Είναι ο μόνος που θα σου προσφέρει τον ώμο του, για να σκύψεις και να ακουμπήσεις πάνω του. Εξαρτιέσαι από αυτόν. Ζεις από αυτόν, καταλήγοντας να ζεις γι’ αυτόν. Μόλις του παραδοθείς βέβαια, δεν είναι απίθανο να σηκωθεί απότομα κι εσύ να πέσεις, να σου γυρίσει έναν μπάτσο στα μούτρα και να πεις κι «ευχαριστώ» από πάνω. Γιατί το «ξύλο» βγήκε από τον Παράδεισο, άρα, είναι καλό και απαραίτητο…

Διότι ανήκεις στον Αφέντη σου, δε σου ανήκει. Γιατί δεν ξέρεις να πορεύεσαι μόνος με γόνατα στιβαρά και διόλου φθαρμένα από το συνεχές λύγισμα. Γιατί αυτός έχει δίκιο κι εσύ αποδέχεσαι ότι «έτσι είναι». Φτύνεις τα σπασμένα δόντια σου και συνεχίζεις να του ανήκεις (θυμίζει το φινάλε του «Κυνόδοντα» η φάση, αλλά με το ακριβώς αντίθετο νόημα).

Ρε, άκου τον Αφέντη σου και μόνο! Δυσκολεύεσαι να τον ακούσεις; Μα, είναι μαζί σου, παντού μαζί σου, δίπλα σου. Στην τσέπη σου, στο τραπεζικό κατάστημα απέναντι ή στην τσέπη κάποιου άλλου, που τον περιμένεις. Τουλάχιστον, εκεί τον έβρισκες παλαιότερα. Τώρα βέβαια, δύσκολα θα τον ακούσεις να σου φωνάζει από εκείνα τα μέρη. Μην αγχώνεσαι όμως. Άνοιξε την οθόνη της τηλεόρασης, του υπολογιστή σου ή του κινητού σου και δε θα αργήσει να φανεί και να τον ακούσεις. Θα τον βρεις και αλλού πάντως, στις φιλοδοξίες που έσπειραν άλλοι για σένα ή στα φράγματα που σου έστησαν. Ρε, είναι παντού, μην τρελαίνεσαι, μη φοβάσαι, δεν είσαι ποτέ μόνος.

Ένα, δύο, εν-δυο, εν-δυο, ένα! Ρεεεεεεεεε! Κούνα σωστά τα χέρια! Κούνα σωστά τα πόδια, μωρέ! Άνοιξες το στόμα σου χωρίς να το εγκρίνει ο Αφέντης; Κάτι θα παίζει με το νήμα που κουνάει τα χείλη σου, δεν εξηγείται αλλιώς. Χρειάζεσαι επιδιόρθωση! Για το καλό σου είναι…

Ρε, πως τον λένε τον Αφέντη σου; Μα οι «θεοί», εκείνοι που ζουν και πράττουν αδιάκοπα για σένα, δεν έχουν όνομα, κατάλαβέ το. Κακεντρεχή, ελεεινά και τρισάθλια ανθρωπάρια, που τολμούν να έχουν διαφορετική προσέγγιση και να λειτουργούν κάπως διαφορετικά κομμάτια από τους λοβούς τους, τον μέμφονται και του προσδίδουν συκοφαντικά προσωνύμια: Χρήμα, φόβος, χειραγώγηση, πλούτος, φασισμός, απληστία, χρήμα, δόξα, υπόληψη, εξουσία, ανασφάλειες, απωθημένα, εξαρτήσεις, χρήμα, υποκουλτούρα και ψευτοκουλτούρα, ευτελισμός των ηθών -και πάλι χρήμα- είναι μερικά μόνο από τα ονόματα, που προσάπτουν στον Αφέντη σου. Αργά ή γρήγορα θα λυγίσουν κι αυτοί και θα σκύψουν πάνω του. Είναι μαθηματικά βέβαιο, τον έχουν ανάγκη. Διαφορετικά θα πεινάσουν…

Άκου τον Αφέντη σου και μη σκας. Δεν είσαι άξιος να καθορίσεις τη ζωή σου, είσαι ανήμπορος να την πάρεις στα χέρια σου. Ρε, δεν έχεις δικαίωμα να ονειρεύεσαι, ακούς; Τα όνειρα είναι για να νομίζεις πως ζεις στον απαραίτητο -και ανούσιο ταυτόχρονα- ύπνο σου. Είσαι ανίκανος να ερμηνεύσεις όποιον διαχρονικά τόλμησε να σου δείξει ότι μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, να αλλάξεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. Είσαι πολύ μικρός για να τον αλλάξεις, κατάλαβε το. Και μην ακούς τον «άπλυτο» Αγγελάκα. Μόνο τον Αφέντη σου να ακούς. Και να δέχεσαι και τον μπάτσο του στο μάγουλο. Και να γυρνάς και το άλλο, ενίοτε. Δεν είναι τίποτα, μαθημένος είσαι. Μην το παίζεις αντιδραστικός! Γελοιοποιείσαι…

Άλλωστε, το είχαν πει και οι Metallica κι ας μην τους άκουγες (θου Κύριε, που θα άκουγες και θα ακούσεις τέτοιο πράγμα…):

«Your life burns faster, obey your master…

Master of puppets I'm pulling your strings… 

Twisting your mind and smashing your dreams...» 

Περίμενε τον τάφο σου. Εκεί μπορεί το νήμα -κάποια στιγμή- να κοπεί. Θα είναι αργά όμως (εμπνεόμενος από το ιστορικό εξώφυλλο των Metallica, που συνοδεύει το κείμενο).

Ν.Π.