Προσοχή!!! Αύξηση παρουσιάζουν τα κρούσματα καταναλωτικής μανίας το τελευταίο διάστημα. Αφιονισμένοι οι καταναλωτές αδειάζουν ράφια πολυκαταστημάτων και όχι μόνο, με τους καταστηματάρχες να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, την ώρα που ορισμένοι έντρομοι περαστικοί κρατούν σφικτά τις τσάντες στα χέρια τους, φοβούμενοι μήπως γίνουν βορά των αχόρταγων καταναλωτών.
Είναι πλέον αποφασισμένοι να αποκτήσουν με κάθε κόστος το νέο super gadget γνωστής εταιρείας με δυνατότητα αναπαραγωγής mp3, video, την ώρα που ο espresso του δε συγκρίνεται ούτε με της μαμάς του Μπερλουσκόνι, το οποίο έχει ήδη αγοράσει ο προϊστάμενός τους στην εταιρεία και δείχνει πιο cool από αυτούς. Η τιμή του εξευτελιστική: μόλις 435 ευρώ με δώρο το απαραίτητο Bluetooth. H παραπάνω σκηνή θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από κάποια σουρεαλιστική ταινία επιστημονικής φαντασίας του Terry Gilliam (μέλος των Monty Python-respect), σε λίγα χρόνια όμως η πραγματικότητα δε θα είναι πολύ διαφορετική.
Καθημερινά άλλωστε βομβαρδιζόμαστε από διαφημίσεις για κάθε νέο τεχνολογικό επίτευγμα και μη που πρέπει να έχουμε στα σπίτια μας. Τα μηνύματα πολλά, επαναλαμβανόμενα και δυστυχώς πλήρως εναρμονισμένα στις επιταγές του παγκόσμιου υπερκαταναλωτικού κινήματος. Αποκτήστε το στερεοφωνικό που πάντα θέλατε. Οδηγείς υπερπολυτελές τζιπάκι, είσαι cool.
Μια νέα πραγματικότητα τείνει να διαμορφωθεί με ευθύνη όλων μας, μια πραγματικότητα που επιτάσσει plasma τηλεοράσεις, mp3 και dvd players, psp και κάθε λογής gadgets, τρεις ντουλάπες με ρούχα, σαράντα ζευγάρια παπούτσια και όλα επώνυμα, με το σηματάκι της μάρκας να τονίζει τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση. Πλέον το κύρος μας εξαρτάται από άχρηστα μικροπράγματα, τα οποία όλοι έχουμε στα σπίτια μας επειδή τα πρότεινε τηλεοπτικά ο αγαπημένος μας ηθοποιός, πράγματα που ποτέ δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε, όπως οι υποαλλεργικές κάλτσες και ο αυτόματος καθαριστής γλυκοπατάτας.
Οι εταιρείες κολοσσοί πέτυχαν το σκοπό τους. Πλέον είμαστε πρώτα καταναλωτές και μετά άνθρωποι, ενώ το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ έχει προ πολλού αντικατασταθεί από το «καταναλώνω άρα υπάρχω». Όταν μας σερβίρουν κάτι σε ένα πανάκριβο σερβίτσιο δεν πρέπει παρασυρμένοι από την τελειότητα του πιάτου να καταπίνουμε αμάσητο το περιεχόμενο, καλύτερο θα ήταν να το μασήσουμε πρώτα και αν δε μας αρέσει να το φτύσουμε.
Είναι πλέον αποφασισμένοι να αποκτήσουν με κάθε κόστος το νέο super gadget γνωστής εταιρείας με δυνατότητα αναπαραγωγής mp3, video, την ώρα που ο espresso του δε συγκρίνεται ούτε με της μαμάς του Μπερλουσκόνι, το οποίο έχει ήδη αγοράσει ο προϊστάμενός τους στην εταιρεία και δείχνει πιο cool από αυτούς. Η τιμή του εξευτελιστική: μόλις 435 ευρώ με δώρο το απαραίτητο Bluetooth. H παραπάνω σκηνή θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από κάποια σουρεαλιστική ταινία επιστημονικής φαντασίας του Terry Gilliam (μέλος των Monty Python-respect), σε λίγα χρόνια όμως η πραγματικότητα δε θα είναι πολύ διαφορετική.
Καθημερινά άλλωστε βομβαρδιζόμαστε από διαφημίσεις για κάθε νέο τεχνολογικό επίτευγμα και μη που πρέπει να έχουμε στα σπίτια μας. Τα μηνύματα πολλά, επαναλαμβανόμενα και δυστυχώς πλήρως εναρμονισμένα στις επιταγές του παγκόσμιου υπερκαταναλωτικού κινήματος. Αποκτήστε το στερεοφωνικό που πάντα θέλατε. Οδηγείς υπερπολυτελές τζιπάκι, είσαι cool.
Μια νέα πραγματικότητα τείνει να διαμορφωθεί με ευθύνη όλων μας, μια πραγματικότητα που επιτάσσει plasma τηλεοράσεις, mp3 και dvd players, psp και κάθε λογής gadgets, τρεις ντουλάπες με ρούχα, σαράντα ζευγάρια παπούτσια και όλα επώνυμα, με το σηματάκι της μάρκας να τονίζει τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση. Πλέον το κύρος μας εξαρτάται από άχρηστα μικροπράγματα, τα οποία όλοι έχουμε στα σπίτια μας επειδή τα πρότεινε τηλεοπτικά ο αγαπημένος μας ηθοποιός, πράγματα που ποτέ δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε, όπως οι υποαλλεργικές κάλτσες και ο αυτόματος καθαριστής γλυκοπατάτας.
Οι εταιρείες κολοσσοί πέτυχαν το σκοπό τους. Πλέον είμαστε πρώτα καταναλωτές και μετά άνθρωποι, ενώ το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ έχει προ πολλού αντικατασταθεί από το «καταναλώνω άρα υπάρχω». Όταν μας σερβίρουν κάτι σε ένα πανάκριβο σερβίτσιο δεν πρέπει παρασυρμένοι από την τελειότητα του πιάτου να καταπίνουμε αμάσητο το περιεχόμενο, καλύτερο θα ήταν να το μασήσουμε πρώτα και αν δε μας αρέσει να το φτύσουμε.
Υ.Γ: Πριν την επόμενη αγορά σας, «επενδύστε» στο «Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι» του Chuck Palahniuk, συγγραφέα του Fight Club, μεταξύ άλλων...
Σπύρος Σμυρνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου