The show must go on…

Η λίστα είχε αρχίσει να παίζει…

«…inside my heart is breaking, my make-up may be flaking, but my smile still stays on...»

Μια μπάσα φωνή διέκοψε τη μαγεία των στίχων:

 «Πάμε σε διάλειμμα και επιστρέφουμε στον αέρα με το κείμενο».

Το διάλειμμα ήταν μικρό. Η «φωνή» επέστρεψε:

«Τέλος διαλείμματος. Σε 5 βγαίνεις μικρόφωνο. Ξεκίνα ΕΣΥ σήμερα. Δυνατά και καθαρά:

-Η Σ. έχασε τον πατέρα της στα επτά της μόλις χρόνια. Ήταν ανάπηρος πολέμου. Η μάνα της, μόλις 35 χρόνων τότε, ήταν ήδη πολύ ζόρικη και καταπιεστική. Η απώλεια τη χειροτέρεψε. Η μικρή Σ. όμως έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή της, παίρνοντάς την σχεδόν αμέσως στα χέρια της. Και τη συνέχισε. Ο ρόλος της βαρύς…

-Ο Γ., λίγα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και στην πλέον παραγωγική του ηλικία έψαχνε «κανονική» δουλειά, ενώ είχε δώσει εξετάσεις για διορισμό σε υπηρεσία του δημοσίου. Το «πατρικό» πολιτικό φρόνημα τον ακολουθούσε, ακόμη και στις χαμαλοδουλειές που έκανε ήδη από την εφηβεία του. Έπρεπε όμως να συνεχίσει να προσπαθεί και να μην πτοηθεί. Και τα κατάφερε…

-Ο Ε., μετά την  πάροδο της επταετούς Χούντας, μαζί με τα αδέρφια του δοκίμασαν να φτιάξουν μια οικογενειακή επιχείρηση, με όσες δυνάμεις είχαν. Κάποια στιγμή, άγγιξαν τον πάτο, όμως δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να προσπαθούν, να δουλεύουν πολύ, να ξεκινούν πολλές φορές από την αρχή, να επιμορφώνονται για να γίνονται καλύτεροι και να προσαρμόζονται στις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Και τελικά πέτυχαν…

-Ο Α. δε στερήθηκε ποτέ, τίποτα, σαν παιδί. Τα είχε όλα. Στο Λύκειο δε, αρίστευσε, πετυχαίνοντας την εισαγωγή του σε πολύ καλή σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σοβαρές ατυχίες, ωστόσο, από την πρώτη στιγμή του χτύπησαν την πόρτα. Έμεινε αρκετά μόνος, όμως δεν τα παράτησε. Συνέχισε να προχωρά στη ζωή, με τα λάθη του και τα σωστά του, με τις ανασφάλειές του, τις πολλές αδυναμίες του και ταυτόχρονα τα δυνατά του σημεία. Όμως συνέχισε…

-Ο Μ., εν μία νυχτί, πριν λίγα χρόνια έχασε τη δουλειά του. Τα χρέη κόντευαν να τον πνίξουν και η οικογένειά του άρχισε να περνά πολύ δύσκολα. Ευρισκόμενος σε ηλικία 39 χρονών ξαναβγήκε στην αγορά εργασίας, με το φτωχό του βιογραφικό αναφορικά με το επίπεδο επιμόρφωσης, αλλά με πάρα πολλά χρόνια δουλειάς στην πλάτη. Έφτασε σε σημείο να νιώθει πως θα τρελαθεί, αλλά δε σταμάτησε στιγμή να προσπαθεί. Έμεινε ενάμιση χρόνο άνεργος, ώσπου κατάφερε να βρει εργασία και να ξαναπατήσει στα πόδια του. Το μάθημα που πήρε ποιο ήταν; «Μη σταματάς, μην απογοητεύεσαι ποτέ και -προς θεού- μην κάνεις ποτέ άσχημες σκέψεις»…

-Ο Τ. ήταν και είναι ιδεολόγος. Βαθιά ιδεολόγος, και όχι έρμαιο κάποιας άκρατης ιδεοληψίας ή -χειρότερα- κομματικής εξάρτησης. Εξαπατήθηκε από πολιτικούς, απογοητεύτηκε, όμως, αμόλυντος και ανεξάρτητος, συνέχισε να παλεύει κι άλλο. Συνέχισε να πορεύεται με τη συνολική του στάση μέσα στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στο δρόμο, στις δύσκολες και τις ευχάριστες στιγμές. Συνέχισε να παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών του, αλλά και των παιδιών του γείτονα, του συμπολίτη, του κάθε αγνώστου πολλά χιλιόμετρα μακριά του. Λογικά, θα δικαιωθεί…

-Η Κ. ερωτεύθηκε σφόδρα, νομίζοντας πως το να αφεθεί σε αυτό, μπορεί να χαλάσει την ήδη «τραυματισμένη» κοσμοθεωρία της. Η φθορά για την ίδια και τον Π. μεγάλη. Έπρεπε να συνεχίσουν τη ζωή τους όμως, μαζί ή χώρια. Ο ένας από τους δύο το παλεύει ακόμη και ελπίζει το ίδιο για τον «απέναντί» του…

-Ο Φρέντι Μέρκιουρι, ο μόνος με ονοματεπώνυμο και διάσημος αυτής της αναφοράς, αυτός ο κορυφαίος για πολλούς performer πάνω στη σκηνή με τη θεία φωνή, έφυγε νωρίς. Μόλις 45 χρονών, το όχι και τόσο μακρινό 1991, χτυπημένος από ΑΙDS. Πριν φύγει όμως, φρόντισε να μείνει αθάνατος, είτε με τις χρόνιες επιτυχίες του με τη συντροφιά των «Queen», είτε με το συγκλονιστικό «κύκνειο άσμα» του. Ήταν το μοναδικό «The show must go on», με το οποίο, σχεδόν, αποκάλυπτε ότι το σόου πρέπει να συνεχίσει χωρίς αυτόν, αποκαλύπτοντας εμμέσως και την ασθένεια που τον κατέτρωγε. Το σόου πρέπει να συνεχίσει, γιατί η παράσταση που λέγεται ζωή, δεν έχει τελειωμό. Πρέπει να συνεχίσει και ας είναι αυτή η τελευταία μας κουβέντα πάνω στη σκηνή… Και πρέπει να συνεχίσει παρά τις δυσκολίες, παρά τα προβλήματα, παρά την αυτοκαταστροφική μας τάση. Ώσπου να φτάσουμε να φωνάζουμε στους εαυτούς μας «we are the champions», όπως έλεγε και πάλι ο Μέρκιουρι τη δεκαετία του ’80. Φτάνει να συνεχίσουμε να παλεύουμε ως το τέλος…

Τέλος, διάλειμμα πάλι», φώναξαν από το κοντρόλ.

Αχνο-ακούγεται η συνέχεια πριν τις διαφημίσεις: «And we'll keep on fighting, till the end»…

Η εκπομπή τελειώνει, η «παράσταση» συνεχίζεται…

Ν.Π.