«Να φύζουμε…!!!»

«Να φύζουμε, να φύζουμε!!!», δε σταματούσε να φωνάζει ο 2χρονος μπέμπης, όταν άρχιζε να βαριέται, αναζητώντας αμέσως κάτι άλλο! Είτε ήταν στο σπίτι της γιαγιάς, είτε στις κούνιες της παιδικής χαράς ή σε μια βόλτα με τους γονείς του, όσο κι αν έτρεχε πάνω-κάτω με αστείρευτες δυνάμεις, πειράζοντας τα πάντα γύρω του, το «να φύζουμε» δεν αργούσε να «σκάσει» στα χειλάκια του.

Παιδί γαρ, και πολύ μικρό μάλιστα, ήταν φυσιολογικό να βαριέται εύκολα, να νιώθει ότι έκανε ό, τι είχε να κάνει -κι ας μην έκανε στην ουσία τίποτα-, να θέλει να αλλάξει περιβάλλον και να ψάχνει για καινούρια ενασχόληση. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να το εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του και να κοιμηθεί στο πάτωμα ή, λίγο πριν τελειώσει το φαγητό του, πάνω στο πιάτο του!

Μέχρι να αντέχει ωστόσο, του ήταν πάρα πολύ εύκολο να αναζητά τη φυγή και το -πρόσκαιρο έστω, μέχρι το επόμενο- καινούριο, που θα του προσφέρει ευχαρίστηση. «Να φύζουμε!», φώναζε επαναλαμβανόμενα και εκκωφαντικά ο σίφουνας μπέμπης. Άλλοτε του πέρναγε, άλλοτε όχι, αν και συνήθως στα μικρά περνάει το δικό τους από ένα σημείο και μετά, καθώς επιστρατεύουν το άδολο και σχεδόν ακλόνητο πείσμα τους.

Λίγο, ελάχιστο, απειροελάχιστο από το πείσμα του μπέμπη και το αντίστοιχο πείσμα των λιλιπούτειων συνομήλικών του να είχαμε εμείς οι μεγαλύτεροι, θα κάναμε πολλά πράγματα καλύτερα. Όχι με τον ίδιο ανώριμο τρόπο και έχοντας ως επίκεντρο την πρόσκαιρη ικανοποίησή μας, βέβαια, αλλά με στόχο να γυρίζουμε σελίδα άφοβα και ανενδοίαστα, νιώθοντας πως έχουμε τη δυνατότητα να πάμε ακόμη παρακάτω το «βιβλίο» της ζωής. Γεμίζοντας το με νέες σελίδες και σκίζοντας ή πηδώντας μαύρες, άχρωμες, κακές ή ακόμη και καλές, αλλά μικρής τελικά ουσίας, σελίδες.

Μακάρι, σαν τα μικρά παιδιά, να αναζητούσαμε χωρίς δισταγμό και με πάθος το νέο «παιχνίδι», το άνευ λόγου (;) τρέξιμο πάνω-κάτω, το αντικείμενο ή την ασχολία που θα μας κάνει να νιώσουμε προσωπικά ακόμη καλύτερα, αφήνοντας πίσω μας ό, τι βαρεθήκαμε, μας μπούχτισε, ό, τι σταμάτησε να μας ευχαριστεί.

«Να φύζουμε», είναι εύκολο τελικά, φτάνει να μη φοβόμαστε να «παίξουμε»…

«Να φύζουμε», έχει ρίσκο, φτάνει να μη φοβόμαστε ότι θα βαρεθούμε το «καινούριο»…

«Να φύζουμε», δεν είναι ακατόρθωτο, φτάνει να μη φοβόμαστε ν’ αλλάξουμε…

«Να φύζουμε», είναι υγιές, φτάνει να μπορούμε να αφήσουμε πίσω ό, τι μας κρατάει πίσω…

«Να φύζουμε», δεν είναι δύσκολο, φτάνει να μη διστάζουμε να κάνουμε λάθη…

«Να φύζουμε», είναι απλό, φτάνει να μη φοβόμαστε να ζήσουμε…

«Να φύζουμε», γιατί μπορεί και ν’ αξίζει…

Ν.Π.

*Ευχαριστώ τον μπόμπιρα ανιψιό μου για αυτές τις δύο σημαντικές λέξεις (συγχωρέστε τον για την παραποίηση της δεύτερης).