«Ζήσε το…»

-Γιαγιά, φεύγω τώρα, ναι;

-Εντάξει παιδί μου. Ελπίζω, την άλλη φορά που θα σε δω, να είσαι καλύτερα…

-Τι; Τι εννοείς γιαγιά μου;

-Τι εννοώ; Αυτό που μου λένε τα ζορισμένα ματάκια σου…

-Μα… Καλά είμαι…

-Καλά, κάτσε, σε παρακαλώ, 5 λεπτά να σου πω δυο πραγματάκια. Επειδή, νομίζω πως έχω καταλάβει τι σου συμβαίνει, θα σου πω εγώ πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, όπως τα έχω βιώσει και τα έχω νιώσει τουλάχιστον: Μιλώντας γενικά, είναι άσχημο να θέλεις, αλλά να νομίζεις πως δεν μπορείς, είτε αυτό είναι ένας μεγάλος έρωτας, όνειρα, στόχοι μικροί ή μεγάλοι. Είναι άσχημο άλλοτε να είσαι ο εαυτός σου και άλλοτε να τον σιχαίνεσαι, γιατί είσαι ένας άλλος. Είναι άσχημο να λες ότι ζεις καλά, αλλά βασικά να εθελοτυφλείς και να νομίζεις ότι ζεις. Καταναλώνεις σάλιο, σκέψεις, άγχος, ψυχή, ενώ θα μπορούσες όλα αυτά να τα αξιοποιείς πιο ουσιαστικά.

Ο φόβος σου δε σ’ αφήνει. Τα ταμπού σε πνίγουν. Τα στερεότυπα σε κρατούν αλυσοδεμένο. Δεν παίρνεις ρίσκο, δεν τολμάς να δοκιμάσεις, να διεκδικήσεις. Κάνε λάθος στην τελική, κι ας είναι και βαρύ. Από τα λάθη μαθαίνεις. Φοβάσαι όμως συνεχώς, κι αυτό όλο και μεγαλώνει, ακόμα κι όταν φαίνεσαι συνειδητά συμβιβασμένος και συνηθισμένος να ζεις στο ψέμα ή καλύτερα σε μια φαινομενική ησυχία και ευημερία.

Έφτασα τα 65 και έχω κάνει πολλά λάθη. Από άλλα πήρα, από άλλα έχασα. Άλλοτε συμβιβάστηκα, άλλοτε έκανα αυτό που ήθελα. Ξέρω ότι στη δεύτερη περίπτωση ένιωσα ελεύθερη και πραγματικά ο εαυτός μου. Η πρώτη περίπτωση όμως δεν έπαψε να με ακολουθεί και να με φθείρει. Κατάλαβα ότι πρέπει ο καθένας μας να ζει αυτό που επιλέγει, με το όποιο ρίσκο και την όποια πιθανότητα αρνητικής έκβασης. Αν δεν περνάει από το χέρι μας καλώς, αλλά αν περνάει, δεν πρέπει να προδίδουμε την επιθυμία μας. Είναι απαράδεκτο να δημιουργείς ο ίδιος στον εαυτό σου απωθημένα. Ό, τι κι αν είναι, ζήτα να το ζήσεις, βάλε το πρώτο και άσε τις συνέπειες να τις σκεφτείς στην πορεία. Απλά, ζήσε το, ζήσε το, ζήσε το…!

Στα λέω αυτά, παιδί μου, γιατί σε νοιάζομαι. Και σε εκλιπαρώ… Μη φτάσεις σε μια ηλικία να μουτζώνεσαι για κάτι που ήθελες και δεν έζησες, για κάτι που ακόμη κουβαλάς. Αν δεν το δοκιμάσεις, θα σε τρώει πάντα και θα σε ακολουθεί. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, πιστεύω, εκτός και αν δεν παλέψεις γι’ αυτό.

Τι με έκανε να στα λέω όλα αυτά σήμερα; Σε βλέπω ζορισμένη, ξέρω ότι κάτι σε απασχολεί και σε πνίγει. Δε χρειάζεται να μου πεις τι είναι. Νομίζω πως έχω καταλάβει, όπως σου ξαναείπα. Σου λέω, λοιπόν, τούτο: Προχτές, είχα πάει στο θέατρο με τους γονείς σου και τη θεία σου. Η παράσταση δε με ενθουσίαζε τόσο και αναλώθηκα στο να χαζεύω, κυρίως, το κοινό. Ξαφνικά, τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο Γιώργο, τον πρώτο μου έρωτα. Ήταν εκεί με τις δύο εγγόνες του, από ό, τι κατάλαβα. Είχα να τον δω από κοντά σίγουρα πάνω από 30 χρόνια. Μετά το χωρισμό μας είχε εξαφανιστεί. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, κατάφερα να τον αναγνωρίσω, παρά το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του και τις υποψίες τριχών στο κεφάλι του.  Η καρδιά μου, το μυαλό μου και η ψυχή μου πόνεσαν, όπως τότε που νόμιζα ότι δεν μπορώ να τον έχω, αλλά τον ήθελα πολύ. Το γιατί μην το ρωτάς. Τον παππού σου τον γνώρισα κάποια χρόνια μετά. Ποτέ, όμως, δεν ξέχασα το Γιώργο, ποτέ δε μου έφυγε από το μυαλό, όσο κι αν συμβιβάστηκα με καταστάσεις στην πορεία της ζωής μου. Και θα συνεχίσει να με τρώει το ότι δε δοκίμασα τότε κάτι που ήθελα όσο τίποτα, τότε που μπορούσα, κι ας νόμιζα ότι δεν έπρεπε τότε, ότι δεν ήταν «σωστό», ότι δεν μπορώ.

Ελευθέρωσε, λοιπόν, κορίτσι μου, το μυαλό σου και προχώρα. Η ζωή είναι πολύ ωραία και δεν αξίζει οι ανασφάλειες και τα ταμπού να την κάνουν δύσκολη. Άσε που οι πραγματικές δυσκολίες είναι άλλες, σοβαρότερες, και πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Γι’ αυτό ζήσε όπως θες κι έτσι θα είσαι και πιο δυνατή να αντιμετωπίσεις τα πραγματικά δύσκολα όταν θα έρθουν.

Η 22χρονη Μαρία αγκάλιασε αμίλητη και βουρκωμένη τη γιαγιά της, φεύγοντας πολύ προβληματισμένη. Δεν πίστευε ότι η ηλικιωμένη γιαγιά της είχε τόσα να της πει, απλώς και μόνο που την είδε σκασμένη με κάποιο προσωπικό της ζήτημα, που ενείχε έρωτα, το σπίτι, τη σταδιοδρομία της… Πήρε, άραγε, η Μαρία το μάθημά της;

Ν.Π.

*Η φανταστική συνομιλία (βασικά, συμβουλή της γιαγιάς προς την εγγονή) είναι εμπνευσμένη από πραγματική μαρτυρία…