Έτυχε να ξαναδώ πρόσφατα την όχι και πολύ διαφημισμένη ταινία/ντοκιμαντέρ του Πίτερ Τζόσεφ, «The Zeitgeist Movement» (Νο1, 2007) και τη βραβευμένη με όσκαρ ταινία, «Η ΑΒΥΣΣΟΣ», του Τζέιμς Κάμερον (1989). Και τα δύο μου «διαλείμματα» από την τετριμμένη καθημερινότητα των δελτίων ειδήσεων και του τύπου υπήρξαν σίγουρα άκρως εποικοδομητικά.
Η πρώτη, ως μια οικονομική ανάλυση «έξω από τα δόντια», αναφέρεται στο χρόνιο, κυρίαρχο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, το οποίο επί της ουσίας είναι χρεοκοπημένο προ πολλού και υπερχρεωμένο (;), αλλά παρόλα αυτά κινεί τα νήματα στα παγκόσμια δρώμενα. Από τη μία, ο αφηγητής καταστροφολογεί βάσιμα, με τρανταχτά επιχειρήματα για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος, από την άλλη όμως, προτείνει λύσεις σωτηρίας εφικτές, βασισμένες στην τεχνολογία και την επιστήμη (The Verdant Project). Μιλάει για την καθιερωμένη από το κερδοσκοπικό σύστημα στη συνείδηση των ανθρώπων, «ανεπάρκεια», που εξηγεί τη δημιουργία ψεύτικων αναγκών και την καταναλωτική συμπεριφορά, και τον «μικρό βίο» των προϊόντων προς όφελος της νέας παραγωγής και κατανάλωσης. Ακόμη, αναφέρεται στους αισχροκερδείς πολέμους, στη φαινομενική δημοκρατία στο πέρασμα των αιώνων και την παραδοσιακή ανάγκη του «εισοδήματος», με τις δυσάρεστες επιπτώσεις για την ανθρωπότητα και τη φύση, καθώς και στην «τεχνολογική ανεργία» (μείωση θέσεων εργασίας λόγω ανάπτυξης της τεχνολογίας και αντικατάσταση του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού από «ανεξάντλητες» μηχανές).
Και κάπου εδώ μπορεί να κολλήσει η «ΑΒΥΣΣΟΣ». Ο Κάμερον, πολύ πριν το «AVATAR» (2009) και λίγο πριν το «TERMINATOR 2, Judgment Day» (1991), με μια ακόμη ταινία επιστημονικής φαντασίας προσπαθεί να καταδείξει την ανθρώπινη απληστία, την τάση αυτοκαταστροφής και την κατάντια του ανθρώπινου γένους προς όφελος πάντα των λίγων που εξουσιάζουν. Ακόμα κι όταν οι υποβρύχιοι εργάτες ανακαλύπτουν τον υποθαλάσσιο εξωγήινο κόσμο, ο «πιστός» Αμερικανός καταδρομέας/πιόνι του συστήματος βλέπει «Ρώσους» απέναντί του και χωρίς δισταγμό ελευθερώνει την ενεργοποιημένη πυρηνική κεφαλή και βάζει τις βάσεις για τον Γ’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Βίρτζιλ (Εντ Χάρις) με αυτοθυσία, φτάνοντας σε απίστευτο βάθος, καταφέρνει να αφοπλίσει την βόμβα και λίγο πριν ξεψυχήσει καταφέρνει να δείξει την αγάπη του στην πρώην γυναίκα του. Πράγμα, που ωθεί τους εξωγήινους να τον σώσουν και να αναβάλουν την καταστροφή του κόσμου μας, απομακρύνοντας τα τσουνάμι που οι ίδιοι δημιούργησαν, δίνοντάς μας ένα μάθημα.
Ίσως τελικά ο πλανήτης που είναι υπερχρεωμένος, να μη χρωστάει τελικά στον εαυτό του -όπως ειρωνικά αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ-, αλλά στους «εξωγήινους» του Κάμερον. Είναι τουλάχιστον πιο λογικό να λέμε ότι χρωστάει κάπου αλλού. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας χρωστάει πέραν των άλλων και της Μιχαλούς, εφόσον «κοιμάται» και οι υπόλοιποι -οι λίγοι- γελούν επιδεικτικά, ευημερώντας. Ας είναι, ο λαός λέει ότι «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος». Μακάρι να έχει για άλλη μια φορά δίκιο και να αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον.
Υ.Γ.: Όπως και να έχει, μακάρι να «τυχαίνει» να απολαμβάνουμε θεάματα και προγράμματα που προβληματίζουν, ευαισθητοποιούν και πιθανώς ενεργοποιούν. Πρόσφατα βγήκε στις αίθουσες -δε γνωρίζω αν παίζεται ακόμα- και το Zeitgeist Nο 3, κινούμενο στο ίδιο «αφυπνιστικό» μήκος κύματος. Όσοι πιστοί «προσέλθετε» ή βρείτε το στο ίντερνετ…
Ν.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου