Δεν έζησες το θαύμα της φύσης, εκείνη τη μαγεία της στιγμής, που λένε πως δεν περιγράφεται. Δεν πέρασες του πόνους της χαράς, δεν έμαθες καν πως μοιάζουν. Δεν ίδρωσες για ώρες, δεν έσπρωξες με μανία για να «ελευθερωθείς». Δεν είδες ποτέ νερά να σπάνε.
Αντ’ αυτών κονόμησες ως κειμήλιο μια εικοσάποντη τομή χαμηλά στην κοιλιά, να σου θυμίζει την ολιγόλεπτη «πάλη» γιατρών και νοσηλευτών πίσω από το πράσινο παραβάν. Παραδόξως, ούτε με το πέρας της αναισθησίας πόνεσες. Δεν πειράζει, «πονούσες» καθημερινά για έναν ολόκληρο μήνα υπό τον υπαρκτό κίνδυνο κάτι να μην πάει καλά.
Λίγα λεπτά μόνο είχαν περάσει και εσύ είχες χάσει τόσα από εκείνη τη «μαγεία του φυσιολογικού»…
Λίγη ώρα μετά, ωστόσο, άρχισες κιόλας να κερδίζεις…
Την πήρες στην αγκαλιά σου. Την ένιωσες να «φουρνίζεται» πάνω στο κορμί σου. Ένιωσες περήφανη, που μια σταλιά πραγματάκι αναζητούσε με μεγάλο βαθμό επιτυχίας τη ρώγα σου. Την είδες να λικνίζεται ξαπλωτή κατά την αλλαγή της πρώτης της πάνας, αλλά τότε ήταν αδύνατον να σηκωθείς ως φρεσκοχειρουργημένη να βοηθήσεις. Την επομένη, την άλλαξες μόνη σου.
Ανησύχησες όταν είδες να τρέμουν λίγο παραπάνω τα μικροσκοπικά άκρα της. Έβαλες τα κλάματα ξανά και ξανά, απλώς κοιτώντας την να κοιμάται ήρεμη και ικανοποιημένη, επειδή όλα πήγαν καλά ή απλώς ενθυμούμενη μια φράση στη λήξη του μόλις 5 λεπτών χειρουργείου: «Ήρθε το μικιό μας!».
Σε έπιασε ανασφάλεια, σε πρώτη φάση, επειδή έκλαιγε ελάχιστα. Με τις μέρες να περνάνε, η ανασφάλειά σου συνεχίστηκε για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: «Μια γιατί κλαίει τόσο πολύ το παιδί;», αναρωτιόσουν. Στεναχωριόσουν να το βλέπεις να ζορίζεται λόγω της κοιλίτσας της, αλλά ταυτόχρονα μπορούσες να γελάσεις πολύ βλέποντάς την να γίνεται μελιτζανί στη φάτσα, σαν άλλος ωρυόμενος Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο!
Η διάρκειά του ύπνου σου έχει ήδη μειωθεί αισθητά, αλλά δε σε πειράζει. Είναι φορές που έχεις πεταχτεί σαν ελατήριο στην πρώτη ανησυχία ότι της συνέβη κάτι, ούσα λίγα εκατοστά μακριά σου και όχι στα δικά σου χέρια. Υπήρξαν δε στιγμές σε αυτές τις πρώτες μέρες, που ενδεχομένως πήγες να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, μην μπορώντας να την κάνεις καλά. Τα έβαλες πολλές φορές -ήδη- με τον εαυτό σου για το αν είσαι καλή μάνα, αν τα κάνεις όλα σωστά, αν πρέπει να κάνεις το κάτι παραπάνω, αν πρέπει να αλλάξεις κάτι...
Δεν ήθελες να την αφήνεις -και δε θέλεις- από την αγκαλιά σου, αν και ξέρεις πως θα πρέπει να την «προπονήσεις» περισσότερο στην κούνια της ή στην πρόχειρη φωλίτσα/στρωματάκι στον καναπέ. Πεθαίνεις για το τεράστιο, ανοιχτομάτικο και διαρκές βλέμμα της -όταν είναι ξύπνια. Έλιωνες από την αρχή και λιώνεις σε ένα ταυτόχρονο σούφρωμα των λιλιπούτειων χειλιών της!
Παίρνεις φυσικά μόνο για πλάκα τα συντριβανάτα τσισάκια της κατά την αλλαγή της πάνας ή τις live «έγχρωμες», ευωδιαστές (#NOT) ρουκέτες της από πίσω, κατά την πλύση κάτω από τη βρύση. Σου λείπει πολύ όταν, για μια ώρα το αργότερο, δεν είσαι μαζί της. Σου λείπει όταν κοιμάσαι και μπορεί και να ζηλεύεις λίγο -ή και πολύ- όταν την κρατούν οι άλλοι…
Θέλεις γρήγορα να πάρει τα πάνω της, αναφορικά με τα κιλά και την ανάπτυξή της, όμως νιώθεις λες και δε θες να μεγαλώσει με τίποτα. Είσαι ανυπέρβλητα χαρούμενη, έχοντας βάλει στον πάγο τη ρεαλιστική κατά τ’ άλλα σκέψη «σε τι κόσμο φέρνω το παιδί μου». Αισιοδοξείς, ωστόσο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, που κατά τις πρώτες του ώρες το νεογνό έδειξε να προτιμά -ή καλύτερα να βρίσκει με ευκολία- το αριστερό στήθος!
Θέλεις, στο μεταξύ, να τη φιλάς όλη την ώρα και να της σιγοτραγουδάς νομίζοντας πως αυτό την καλμάρει -και μάλλον έτσι θα είναι.
Ζεις γι’ αυτήν και ζεις πλέον από αυτήν.
Τελικά, μπορεί να μη έζησες το θαύμα της φύσης, εκείνη την περιβόητη μαγεία της στιγμής που αναφέρθηκε στην αρχή, όμως είναι θαύμα αυτό που ζεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή μαζί της. Και δεν το ζεις μόνη σου, μωρό μου…
Υ.Γ.: Η φωτό του κειμένου είναι για να σπάει η ρομαντίλα, μια αυθόρμητη πόζα με νόημα του κοιμώμενου «θαύματος» κάτω από την καυτή λάμπα της θερμοκοιτίδας!
Αφιερωμένο στη Μαρκέλλα και κυρίως στη μαμά της
Ν.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου