Η κρίση ταλανίζει, μα η φύση αφανίζει…

Την ώρα που στη χώρα μας δεν υπάρχει άλλο ζήτημα πέρα από την εγχώρια οικονομική κρίση και την επικείμενη Σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., στην άλλη μεριά του πλανήτη μετρούν θύματα και καταστροφές. Πτώματα και συντρίμμια, που δεν αποτελούν απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά συνέπεια της απρόβλεπτης δράσης της φύσης.

Η Ιαπωνία, κατεξοχήν περιοχή με έντονη σεισμικότητα, δεν ξέφυγε από το χτύπημα του εγκέλαδου, το σφοδρότερο στη σύγχρονη ιστορία της ασιατικής αυτής χώρας. Ευτυχώς -αν υπάρχει «ευτυχώς» σε τέτοιες καταστάσεις- η άψογα τεχνολογικά και σε επίπεδο υποδομών, Ιαπωνία, έχει μάθει να αντιμετωπίζει σεισμούς, αν και το τσουνάμι δεν «καταλαβαίνει» και πολύ από μέτρα αντιμετώπισης. Επίσης, ας ελπίσουμε να μην υπάρξει κάποιο νέο Τσέρνομπιλ, λόγω ζημιών και πυρκαγιών σε ιαπωνικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, συχνά πυκνά άνθρωποι, πέρα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όπως φτώχεια, εμφυλίους πολέμους, τυραννία, πείνα και αρρώστιες, αντιμετωπίζουν και τη μανία της φύσης. Λες και οι άνθρωποι που γεννιούνται σε περιοχές τέτοιες, γεννιούνται καταραμένοι. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις περιπτώσεις της Αϊτής και της Ινδονησίας, όπου οι άνθρωποι βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την ανέχεια, ζώντας σε πολλές περιπτώσεις πρωτόγονα; Δεν εξηγείται αλλιώς! Κάποιοι γεννιούνται άτυχοι ή καταραμένοι ή κάποιοι άλλοι αλλού μάλλον τυχεροί.

Σε αυτούς τους «τυχερούς» σίγουρα συγκαταλέγεται ο Έλληνας. Από τη μία, η περιοχή μας κατατάσσεται στην έκτη θέση όσον αφορά τη σεισμικότητα, από την άλλη, η μανία της φύσης σπάνια κάνει -ευτυχώς, και εδώ ταιριάζει απόλυτα- την εμφάνιση της. Ούτε -πραγματικά- ακραία καιρικά φαινόμενα σε συστηματική βάση, ούτε τυφώνες, ούτε θανατηφόρο κρύο, ούτε θανατηφόρα ζέστη κι όλα αυτά συγκριτικά με όσα συμβαίνουν πολύ συχνά σε δύσμοιρα σημεία του πλανήτη.

Ας παραδειγματιστούμε από τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων ανά τον κόσμο με αφορμή το χτύπημα στην Ιαπωνία, που δεν μπορούν να λυθούν ή να μετριαστούν από κανένα «μνημόνιο» και από την ανώτερη φύση, που όταν αποφασίσει να δράσει δεν κάνει διακρίσεις και είναι αμείλικτη. Ας πάψουμε τη συνεχή γκρίνια για τη σημερινή δεινή κατάσταση και κυρίως μην πέφτουμε στην παγίδα της «τροϊκανής» τρομοκρατίας. Και κυρίως ας προσπαθήσουμε να σεβόμαστε αυτό που καταστρέφουμε καθημερινά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Η φύση μπορεί να μην έχει φωνή για να αντιδράσει, αλλά έχει τον τρόπο της να διαμαρτυρηθεί για τη συνεχή κακομεταχείρισή της. Διότι από την κρίση μπορεί και να γλιτώσουμε. Όμως από τη φύση, αν τα «πάρει μαζί μας» και μας βάλει στο μάτι, λίγο δύσκολο…

Ν.Π.